Veiligheidsportret 4 // Carla

Het leverde haar in 2018 de titel ‘dorpskoningin’ op. Dat betekent dat ze onder meer de openingsdans danst op het Koningsbal voorafgaand aan Koningsdag en een dag later de rommelmarkt op Koningsdag opent. Daarnaast opent, jureert en bezoekt ze in de loop van het jaar ook andere evenementen. “Ik maak veel contact met mensen, het is altijd reuze gezellig. Ik ben een echt mensenmens.”

Actie ondernemen en korte lijntjes houden

“Waar denk ik aan als ik aan veiligheid denk? Dat is een lastige vraag, want het is natuurlijk een heel breed onderwerp. Het eerste wat mij te binnen schiet is dat als ik melding maak van een situatie die ik als onveilig ervaar, dat daar op gehandeld wordt. En als daar dan niet op een goede manier naar wordt gehandeld, dan geeft dat mij een onveilig gevoel. Kijk, ik let altijd op in de buurt, en als er in mijn buurt dan wat gebeurt, dan probeer ik daar wat aan te doen. En als ik het zelf niet kan oplossen, dan maak ik een melding, bijvoorbeeld bij de wijkagent. Als die dan langskomt of wat vaker in de buurt komt surveilleren, dan voel ik me veilig. Dan zie je iets, dan handel je daarnaar en je voelt je gesterkt doordat andere partijen dat ook doet. Als er niks met je meldingen gebeurt, dan zwak je ook af in het doen van meldingen.”

“Maar meestal probeer ik het in eerste instantie gewoon zelf op te lossen. Of het nou in de buurt is of tijdens het vrijwilligerswerk; als ik iets zie wat niet in de haak is, dan probeer ik daarnaar te handelen. Ik spreek de mensen aan, probeer ze bewust te maken van hun acties. Soms ook preventief, bijvoorbeeld bij ouderen, om te voorkomen dat ze opgelicht worden. Ik probeer mensen bewust te maken van hoe ze zo’n situatie kunnen herkennen en hoe ze ermee kunnen omgaan.”

“Maar veiligheid gaat ook over andere dingen, merk ik bij mijn vrijwilligerswerk. In het Jeugdland zijn we daarom bezig om te investeren in het rolstoelvriendelijk maken van de speeltoestellen, zodat alle kinderen kunnen spelen. Als ik kijk naar m’n eigen veiligheid, dan voel ik me veilig als ik verzekerd ben wanneer ik ergens werk. Of dat je een VOG moet laten zien voordat je ergens vrijwilligerswerk kan doen.”

“Lang geleden is er een keer bij mij ingebroken. In de tijd dat de kozijnen en voordeur nog makkelijk open te breken waren. Dat was wel eng. Dan kom je thuis en dan zie je dat je televisie weg is en dat het spaarpotje van de kinderen weg is en hun radio. Destijds kwam de rechercheur nog langs, en die heeft me toen keurig geholpen. Dat stelde me een beetje op m’n gemak, maar je bent je gevoel van veiligheid dan echt een tijdje kwijt. Het duurt even voordat dat veilige gevoel weer terug is. En je leert er ook van, want ik doe nu niet zomaar de deur open of neem niet zomaar een telefoontje aan. Want voor je het weet word je opgelicht of overrompeld. Inmiddels is er flink geïnvesteerd om de woningen inbraakveilig(er) te maken.”

Investeer in de ontwikkeling van kinderen

“Ik vind dat er in de politiek niet veel wordt stilgestaan bij veiligheid. Althans, als ik kijk naar de programma’s voor de gemeenteraadsverkiezingen staat er bijvoorbeeld wel ‘meer blauw op straat’, maar veiligheid is meer dan dat. Er moet bijvoorbeeld ook meer gedaan worden voor de jeugd. Zeker omdat ze nu meer dan twee jaar stil hebben gezeten.”

“Het lijkt me goed als er op school meer aandacht wordt besteed aan gedeelde normen en waarden. Het is belangrijk dat alle kinderen onderwijs krijgen over normen en waarden, seksueel wangedrag, seksisme en andere vormen van ongelijke behandeling en over drugs en drankgebruik. Je kan dat aan de ouders overlaten, maar daarin zitten grote verschillen. En die verschillen zijn niet erg, als de basis maar gelijk is.”

”Kijk, sommige kinderen waren altijd te vinden bij de ingang van het winkelcentrum hier op de hoek. Die schreeuwden naar mensen of scholden voorbijgangers uit. Ik ben daar ook weleens uitgescholden, maar ik trek me daar niks van aan, want angst is een slechte raadgever. Het zijn puberende jongens en dan wil je stoer zijn. Dan ga je proberen te roken of drugs te gebruiken, want dan zou je stoer zijn. Nou, op school kan er geleerd worden dat je stoer bent als je respect hebt voor anderen of dat je stoer bent als je jezelf kan zijn en weerbaar bent.”

”Ik denk dat je kinderen spelenderwijs al veel over weerbaarheid kan bijbrengen. Uiteindelijk moet die generatie het land weer voortzetten, dus dat vind ik wel belangrijk. Ik denk dat de gemeente en de scholen, en natuurlijk kost dat geld, wel meer sociale vaardigheden kunnen ontwikkelen en moeite kunnen doen om onderwerpen bespreekbaar te maken. Want ook als er iets bij die kinderen thuis gebeurt, waar er geen toezicht is van een leraar, dan moet een kind zich veilig voelen om dat toch te vertellen. Anders kan je er als samenleving niks aan doen.”